Targowisko

Opiekun Cieni

Chłopak cały zbladł i prawie się wywrucił, chyba za duzo wrażęń jak na jeden dzień. Gdy odeszłaś, słyszałaś tylko jego nierówny oddech i ciche łkanie. Gdy się odwruciłaś on nadal stał patrząć w twoją stronę, nie wiedząc co zrobić.

Alexandra Rayon

Zatrzymała się, bo jego reakcja była do przewidzenia. Była na to gotowa.
- Idziesz ze mną czy masz zamiar tak sam siedzieć na środku drogi prowadzącej przez targ po której chodzi mnóstwo ludzi? Obiecuje, że później odprowadze cię do domu. wyciągnęła w jego kierunku dłoń i uśmiechnęła się - To jak?

Opiekun Cieni

Chłopczyk chwycił cię za rękę i ze spuszczoną głową zaczął iść z tobą jeszcze od czasu do czasu słychać było podciąganie nosem, albo szybsze nabieranie powietrza. Powoli się uspokajał. Na twoje oko miał z jakieś 5-6 lat, dopiero teraz zauważyłaś, że nie ma lewej dłoni.

Alexandra Rayon

- Powiedz mi, chcesz iśc teraz coś zjeść ze mną do gospody? Jesteś głodny?
Szła z nim delikatnie ściskając jego dłoń. Rozglądała się czy nie ma przypadkiem gdzieś strażników bądź tego natrentnego kupca.
Gdy chłopiec kiwnie głową lub się z nią zgodzi pójdą razem do gospody "Pod Dębem".

Opiekun Cieni

Chłopiec ały czas wlepiony w ziemie odezwał się:
-Mama nie każe mi chodzić do żadnej gospody.
Powiedział smutno.

Alexandra Rayon

- Ale chyba jesteś głodny, prawda? Nie pozwala Ci chodzić samemu, bo martwi się o Ciebie napewno. Ale przecież nie będziesz sam. Zjesz coś, dam Ci trochę jedzenia po czym odprowadze Cię do domu, a mama na pewno ucieszy się, że przyniosłeś prowiant. Bo to ona kazała Ci wziąść te pieczywo, prawda? Jej głos był miły, spokojny i czuły. Tak by poczuł się on bezpieczny. Spojrzała w dół patrząc na małego jednak nie widziała jego twarzy. Szła dalej rozglądając się w obawie przed strażą.

Opiekun Cieni

Chłopczyk szedł spokojnie patrząc na swoje buty.
-Mama mi nie kazała, mama jest zmęczona, śpi już od trzech dni, a siostra jest w domu przy mamie. Nie powie Pani tamtemu Panu, że to ja?
Zapytał podciągając nosem.

Alexandra Rayon

Spojrzała na niego z niedowierzaniam, ale przecież w końcu sama mu zagroziła.
- Nie, oczywiście, że nie. - uśmiechnęła się od niechcenia, bo w końcu tak bardzo tego nie lubiła. "Może lepiej sprawdzić sytuacje w jego domu" - pomyślała.
- Wiesz co...odprowadze cię do domu. Dobrze? Gdzie mieszkasz?

Opiekun Cieni

Chłopczyk spojrzał na ciebie trochę weselej, widać mu ulżyło.
-Tam
Puścił twoją rękę i pokazał palcem na Południe.
-Tam jest takie osiedle, ale trzeba uważać jak się chodzi, bo tam są tacy źli Panowie, przed którymi trzeba uciekać. I ja tam mieszkam, i umiem już chodzić tak, że mnie nie widzą, i siostra na mnie czeka.
Wszytko powiedział na jednym wdechu, przez co się zapowietrzył, spojrzał na ciebie wyczekująco.

Alexandra Rayon

Pochyliła się do niego opierając ręce na kolanach
- A myślisz, że ja też będę umieć iść tak by mnie nie zauważyli? Uśmiechnęła się wesoło przy czym zawsze zamykała oczy.
- Prowadz rycerzu. Zachichotała cicho
- Tylko pamiętaj. W razie jakby nas zauważyli to od razu biegnij co sił w nogach do domu i pod żadnym pozorem nie odwracaj się, zrozumiano? dotknęła palcem jego nosa i nie czekając na odpowiedz chłopca ruszyła za nim.

Opiekun Cieni

Chłopiec prowadził cię wąskimi uliczkami, dokładnie znając drogę, prosto do drogi prowadzącej do innych dzielnic.

Alexandra Rayon

Zatrzymała się na chwile i pomyślała
- Wiesz co...pójdzmy na chwile do gospody. Zostawie tam swoje rzeczy i pójdziemy razem dobrze? Bez nich będe szybsza puściła do niego oczko i czekała na reakcje

Opiekun Cieni

Chłopczyk wziął głęboki oddech.
-No dobrze.. a dostane coś słodkiego?
Zapytał z nadzieją.

Alexandra Rayon

- Oczywiście, że tak! Co tylko zechcesz Uśmiechnęła się do niego i potargała czuprynę chłopczyka. Wyciągnęła rękę ku niemu.
- Idziemy?

Udała się do Gospody "Pod Dębem"

Opiekun Cieni

Chłopczych chwycił Cię za rękę i poszedł za tobą.